Η ΣΙΤΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ, ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ
Το κράτος, πιστό στις επιταγές του κεφαλαίου και με αφορμή την κρίση, επιτίθεται και πάλι στις κατώτερες τάξεις, με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Εμείς ως φοιτητές και φοιτήτριες του ΤΕΙ /Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είμαστε αναγκασμένοι/μένες να πληρώνουμε για την στέγη μας είτε μένουμε στο χώρο των εστιών είτε, σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα τη μεταφορά μας από και προς το ΤΕΙ καθώς και τη σίτιση μας. Το υποτιθέμενο κράτος πρόνοιας διαφημίζει την “δωρεάν-δημόσια” παιδεία, μια ιδέα η όποια καταρρέει όλο και περισσότερο αφού στην ουσία πληρώνουμε για να ζούμε. Στη λέσχη, αν δεν είσαι από τους/ις τυχερούς/ές που έχουν κάρτα σίτισης, είσαι υποχρεωμένος/η να πληρώσεις για έχεις την δυνατότητα να φας, αφού υπάρχει έλεγχος πριν φτάσεις στα φαγητά.
Το φαγητό αποτελεί ένα από τα βασικότερα δικαιώματα του ανθρώπου, απαραίτητο αγαθό για την επιβίωσή του, και δεν νοείται να παρέχεται με βάση οικονομικά κριτήρια ή με αντίτιμο. Το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται οτιδήποτε μπορεί να αποφέρει κέρδος, φυσικό και επόμενο λοιπόν είναι κάποια αγαθά όπως το φαγητό να αποτελούν πλέον εμπορεύματα. Τα ΤΕΙ καθώς και τα Πανεπιστήμια επιλέγουν, μέσα από διαγωνισμό, ποιο catering θα αναλάβει τον επισιτισμό των φοιτητ(ρι)ών. Συγκεκριμένα, στο ΤΕΙ Θεσσαλίας, η ΤΟΠ ΚΡΑΦΤ είναι αυτή που παίρνει τα κονδύλια που “δικαιούται”, με σκοπό να “προσφέρει” στους/ις φοιτήτ(ρι)ες καθημερινά φαγητό. Η φοιτητική μέριμνα, μετά από επιλογή, “παρέχει” κάρτες σίτισης σε ένα πολύ μικρό αριθμό φοιτητών και φοιτητριών, με τους/ις υπόλοιπους/ες να αναγκάζονται να πληρώνουν για να φάνε. Στην ουσία είμαστε αναγκασμένοι και αναγκασμένες να πληρώσουμε για κάτι που ήδη έχουμε πληρώσει μέσω της φορολόγησης. Είναι βέβαιο πως τα εκάστοτε αφεντικά αποζητούν το δυνατότερο κέρδος με την μικρότερη ζημία. Αποτέλεσμα αυτού; Μικρότερες μερίδες, κακή ποιότητα, ελάχιστες επιλογές (ακόμα λιγότερες για όσους και όσες επιλέγουν την χορτοφαγία), και αυτό φυσικά μόνο για όσους ή όσες έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν εφόσον δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για κάρτα σίτισης. Προφανώς όμως η λίστα των κερδών δεν τελειώνει εδώ, αφού τα αφεντικά της σίτισης προτιμούν εργαζόμενους/ες- πρακτικάριους-ες, με ακόμα χαμηλότερους μισθούς, για να εργάζονται στην πηγή των χρημάτων που κερδίζει καθημερινά από όλους και όλες μας.
Μετά την έναρξη της νέας φοιτητικής χρονιάς, βρεθήκαμε αντιμέτωποι/ες με τον νόμο Γαβρόγλου, ο οποίος ζητά την συγχώνευση του ΤΕΙ Θεσσαλίας, του ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας καθώς και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Αυτό δεν είναι κάτι που σημαίνει αναβάθμιση των ΤΕΙ αλλά σημαντική μείωση της χρηματοδότησης, αφού πλέον, τα ιδρύματα θα μοιράζονται ένα ενιαίο κονδύλιο. Αποτέλεσμα της συνθήκης αυτής είναι η μείωση όσων δικαιούνται κάρτα σίτισης καθώς και μερίδες κατώτερης ποιότητας. Είναι φανερό ότι θα υπάρξει μία γενικότερη μείωση των παροχών που δικαιούνται οι φοιτητές και οι φοιτήτριες καθώς τα κονδύλια που θα επωμίζεται το κάθε ίδρυμα θα είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με παλαιότερα. Είναι σαφές όμως ότι τα μειονεκτήματα των συγχωνεύσεων δε τελειώνουν εδώ, αφού σχολές και τμήματα είτε μετακινούνται σε άλλες πόλεις είτε κλείνουν, δημιουργώντας ένα ερωτηματικό στους απόφοιτους και στις απόφοιτες για το μέλλον τους. Βέβαια, δεν έχουν ξεκαθαριστεί ακόμα ποια θα είναι τα δικαιώματα των αποφοίτων, είτε των σχολών που θα κλείσουν είτε αυτών που θα επιλέξουν να παραμείνουν στο πτυχίο του ΤΕΙ, αν θα εξακολουθήσουν να είναι ίδια ή αν θα μειωθούν δραστικά.
Όλα αυτά ως στόχο έχουν τόσο την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, όσο και την άνοδο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, αφού ολοένα και περισσότεροι-ες νέοι και νέες θα στρέφονται σε ιδιωτικές σχολές για τη μόρφωση τους. Είναι λογικό πως με την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων καθώς και με την στροφή των φοιτητ(ρι)ών προς την ιδιωτική εκπαίδευση, το πανεπιστήμιο καθίσταται ως προνόμιο για όσους και όσες έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν, αφήνοντας απέξω μια μεγάλη μερίδα φοιτητών και φοιτητριών που δεν έχουν ίση ευκαιρία στην εκπαίδευση, δημιουργώντας έτσι φτηνά εργατικά χέρια για όσους και όσες έχουν την διάθεση να τα εκμεταλλευτούν.
Καθώς το φαγητό αποτελεί κοινωνικό αγαθό και όχι πολυτέλεια για λίγους και λίγες, είναι αυτονόητο,πως η σίτιση οφείλει να είναι ελεύθερη για όσους και όσες έχουν την ανάγκη να φάνε. Καθένας και καθεμία από εμάς, μπορούμε να τρώμε χωρίς έλεγχο. Είναι, όμως, πολύ πιο εύκολο να αντισταθείς στον έλεγχο συλλογικά, για αυτό και εμείς από τη μεριά μας σας καλούμε να φάμε όλοι και όλες μαζί, διεκδικώντας το δικαίωμα μας στη ελεύθερη και δωρεάν σίτιση για όλες και όλους μας!
ΥΓ. Μην λες ότι είσαι “από κάτω”, να λες ότι είσαι από τα κάτω.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΣΤΗ ΣΙΤΙΣΗ
ΑΡΝΟΎΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ
ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΡΤΕΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ ΟΛΟΥΣ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΛΕΎΘΕΡΗ ΣΙΤΙΣΗ
Κατειλημμένο στέκι Αντιδραστήριο
Υποβολή απάντησης